Ostatnio mam okres odrzucenia od drutów i odrzucenia od komputera, stąd mało mnie i tutaj i u Was - zaglądać - zaglądam, ale nie mogę pisać. Taki okres niemocy twórczej :)
Udało mi się zabrać aparat na jeden z licznych ostatnio wyskoków na łyżwy - mamy szczęście posiadania stawu, w którym mamy słupek graniczny działki, jest więc jakby w części nasz - poza tym brak sąsiadów, którzy by mogli mieć coś przeciwko użytkowaniu go zimą. Stąd też eksploatacja nasza :) Dzieci na łyżwach jeżdżą już jak starzy - a my (czyli rodzice) w tym roku w końcu nabyliśmy obuwie do ślizgania również dla siebie...
DZieci pokochały alternatywne sposoby poruszania się po lodzie :)
Ku mojej radości okazało się, że zapamiętane z własnego dzieciństwa łyżwy dwupłozówki doczecpiane do butów najmłodszych są dostępne również obecnie, stąd i śmigająca Jadzia :)
Ja cenię sobie możliwość wyjścia na lód nawet z kubkiem kawy i w zwykłych butach, co nie jest możliwe, niestety na lodowisku w Olsztynie (komu przeszkadzają buty na lodowisku...?) Tutaj jeszcze, jak widać, nie miałam łyżew
No i ognik Alberto, który towarzyszył nam zawsze podczas wyjścia na staw biegając, wpadając w śnieg i tarzając się w zaspach.
A poniżej dumna sesja stanowiąca przerost formy nad treścią - udało mi się w wielkim bólu udziergać męski otulacz na szyję pewnego męża (nie mojego :) - rzecz niewielka i mało efektowna, ale ponieważ stanowi moje jedyne osiągnięcie, pokazuję ją we wszystkich możliwych ujęciach, by wyglądało, jakby jej dużo było :)
