O pewnych trojaczkach

Czas upływa, dzieci rosną, Święta się zbliżają, jesień niepostrzeżenie przeszła w zimę. U nas - wszystko jakoś jeszcze szybciej. Do kołowrotka codziennego dołączyły codzienne wyprawy do miasta z Anielką na rehabilitację. I to, zazwyczaj w towarzystwie nie tylko Anielki. Zazwyczaj ona ćwiczy a nas - czekających na korytarzu - są trzy osoby (tzn. ja, Tysia oraz Jadwisia.). Szczęściem, dzisiaj to nasza ostatnia wyprawa w tym cyklu, więc tuż przed przedświątecznymi przygotowaniami odczujemy coś na kształt wyzbycia się z domu kozy. Bowiem wyjazd zawsze jest w środku dnia, juz przed powrotem dzieci ze szkoły jest lekka nerwówka, ponieważ muszą wejść, szybko zjeść jedna z dań obiadowych, przepakować się, ubrać - wszystkie te, które jadą ze mną - i wyjechać. Potem - opuścić Olsztyn tuż przed rozpętaniem się korków o 15, bo do przejechania mamy całe centrum.
Nie mam jakoś co pokazać, ponieważ zrobiłam rękawiczki, dokłądnie takie, jakie już robiłam wcześniej, uszyłam Anielce rękawiczki ze starego swetra ale ona je nosi i nie mam jak zrobić zdjęcia, mąż też swój komplet czapkowo - golfowy ma na sobie. Jedyne co mi pozostało to bransoletki. Znowu zaczęłam je pleść. I wyszły mi trzy nowe - niechcący w pasujących do siebie kolorach. Zmierzyłam się tylko - i to jest jedyna nowość - z koralikami malutkimi, takimi, jak 110 w toho. Wyszedł fajny efekt, koraliki w kolorze jasnego kamienia są nierówne, co daje im ciekawą,surową fakturę

Znalezienie czasu na komputer - bloggera jest obecnie wyzwaniem - szczerze mówiąc, mogąc wybrać sposób spędzenia wolnej chwili przed ekranem a z książką i koralikami/drutami/maszyną do szycia (rzadko) wolę wybrać to drugie... :)