zatrzymane chwile

Wczoraj, gdy obszywałam mitenki oraz czapki dziewczynki towarzyszyły mi używając niemal tego samego zestawu co ja - wzbogaconego o krótkie szpilki oraz kule styropianowe. Zadanie długofalowe przed nami, bo mimo że dzisiaj kontynuowałyśmy zdobienie, nadal jesteśmy daleko w lesie. Szczęście, że okoliczności, na które je szykujemy są jeszcze daleko przed nami...

A to nasz sprawdzony sposób na niepogodę - od pewnego czasu mamy w domu paczkę balonów (paczkę, bo pękają na potęgę). Miejsce niemal dwugodzinnej zabawy - schody. Przy okazji podsuwam pomysł na ekspozycję dziecięcych prac - w naszym przypadku jest nią wąska deseczka z ogranicznikiem - rami na niej się stawia a nie wiesza, można łatwo dokonać wymiany. Ramki dodam - są z IKEA, gdzie znalazłam takie, które nie mają szkła tylko pleksję.

Mam nadzieję, że miałyście wspaniały weekend :)

dobra rzecz - blejtram

Przeglądając któregoś dnia blogi trafiła na to Przypomniałam sobie o leżącym gdzieś za kanapą starym blejtramie i zaproponowałam dzieciom stworzenie kolażu tematycznego. Pomysł spodobał się Anielce - wiernej towarzyszce kreatywnych dokonać z pogranicza artyzmu :) , Krzyś wybrał swoją drogę - biegał na podwórku a potem siadł do maszyny i przyszył do kartki kilka liści - ciekawy pomysł.

Wybór był dość oczywisty - jesień. Wybrałyśmy piosenkę tematyczną, zebrałyśmy liście, przejrzałyśmy zachomikowane zapasy kolorowych papierów, farb, wycinarek etc. I powstało DZIEŁO

Bałagan był okrutny, wszędzie pełno było ścinków, lepiących się karteczek, podrobionych liści (odrysowywanych na kartkach)... cudnie (jeszcze cudniej było po sprzątnięciu :p)

Jadzik też sobie sam wymyślił zajęcie :)

eksperymentalnie

Jako że dziergają się ostatnio trzy tęczowe gail, nie będę Was tutaj zarzucała powtórzonymi zdjęciami. Za to pokażę nasze ostatnie odkrycie książkowe:

Na pierwszy ogień poszła ekstrakcja chlorofilu. CZynność trywialna, znana każdemu niemal, za to potraktowana z podejściem odkrywczym okazała się ciekawym doświadczeniem.
Świeżo zerwaną trawę wkładamy między dwie kartki papieru

i depczemy na twardym podłożu.

efekt - piękny zielony barwnik - ten sam, co na spodniach po turlaniu się ze skarpy...

O prezentach

Staram się uczyć dzieci wzajemnego obdarowywania się. Ponieważ Krzyś z Anielką nie są w zbyt szczęśliwym wieku do patrzenia na siebie zbyt długo łaskawym okiem trudno jest mi ich przekonać do takiej działalności. Inaczej rzecz ma się z Jadzią, o której względy rozgrywa się cicha (a czasami głośna) batalia pełna podchodów, zastawianych pułapek oraz podliczania, komu się więcej dostało.
Zbliżają się Jadzi urodziny. Pojechaliśmy dzisiaj do miasta, w którym kupiłam przezroczystą folię samoprzylepną. Kwiatki suszyliśmy w książce od tygodnia. Dzisiaj zrobiliśmy pierwszą przymiarkę do wykonania ozdobnego mobila dla najmłodszej:

Wykonane w części rękami dziecięcymi, niemniej, czyż nie śliczny? :)

* * *

Dzisiaj rano wieszałam pranie na piętrze, Jadzia jadła śniadanie na dole. I w pewnej chwili usłyszałam wygłoszone na jednym oddechu, niemal bez przerw: "Jadzia idzie górę. mogeeeeeeeee???"

fizyka w praktyce :)

Rzecz o tym, jak działają spadochrony. Stawianie oporu powietrzu i takie tam. Dla celów edukacyjno - ilustracyjno - zabawowych skonstruowaliśmy z dziećmi najprostsze w wykonaniu spadochrony. Kubeczki po jogurtach opasane gumkami recepturkami, do których przywiązaliśmy po dwa konopne sznurki przytroczone z kolei do uszu siatek jednorazowych. Krzyś je określił mianem spadochronów recyclingowych :)
Przyznam, że sama byłam zaskoczona ich skutecznością. Krzyś od dawna usiłował wykonać coś, co by mu latało albo przynajmniej spadało z opóźnieniem, ale trudno mu było zrozumieć, czemu uwiązany do reklamówki potwór z klocków LEGO spadał waląc ciężko o ziemię. Wytłumaczyłam związek między ciężarem, rozpiętością powierzchni, która miała stawiać opór powietrzu (na tyle, o ile humanista może pamiętać szkolną fizykę bez zaglądania do książek i netu :)
Wiaterek zawiewał, loty przebiegały więc pomyślnie, bez uszczerbku dla pasażerów (ludzików LEGO w kubeczkach) Zabawa trwała chyba z godzinę (trasa balkon - ogród pokonana rekordową ilość razy).

1. Zrzut. Należy pamiętać, bo worek był rozpostarty - powietrze musi go napełnić

2. Początek lotu

3. Rozwinięcie :)

4. Podejście do lądowania

5. Po lądowaniu wyglądają dość smętnie

6. Rzut oka w celu zlokalizowania obiektu

7. Zebranie sprzętu w celu dalszej jego eksploatacji

Jutrzejszy dzień intensywny od rana; zakończenie roku szkolnego na "Warmii" ogniskiem z kiełbaskami w stadninie koni, prosto stamtąd przejazd z Krzysiem na zajęcia Uniwersytetu DZieci - uwaga - na lotnisku :) a potem do domu. I JAdzia bez snu, chyba, że przyśnie w samochodzie (oby).
Chustę błyszczącą z koralikami skończyłam, jak się zbiorę do zblokowania to może da się ją pokazać wkrótce...

rozmaitości wszelakie

Na gorąco - właśnie przed chwilą, tuż przed położeniem się do łóżka, średnia z naszych córek odkryła rzecz ogromnie niepokojącą: to mianowicie, że pleśnieje. Pleśnieje jej ręka, dłoń konkretnie, bo widać na niej takie zielone linie pod skórą.

Jesteśmy więc właśnie tuż po przyśpieszonym kursie biologii - budowy organizmów, a dokładniej, układu krwionośnego człowieka - trzeba wszak było uspokoić skołatane nerwy, bo jeszcze by się to na śnie odbiło...

Spod ręki Anielinej - tej potencjalnie gnijącej wychodzi pierwsze dzieło hafciarskie - są to dopiero początki (aczkolwiek trwające już kilka ładnych parę tygodni) - ale któż zgadnie, co obiekt ma przedstawiać?

Nie tylko Anielka rękodzielniczo się rozwija, kilka tygodni temu Krzyś zyskał szlify w kilku dziedzinach życia praktycznego: czytania planów, posługiwania się narzędziami, dopasowywania do siebie części, opieki nad najmłodszą siostrą w warunkach ekstremalnych... Przywiózł mianowicie Marcin komódkę z IKEA na akcesoria plastyczne dzieci. Taką malutką, bo prawdziwa szafa nie ma gdzie stać (poza tym ciągle jej jeszcze nie mamy). Przywiózł i musiał wyjechać po coś. W międzyczasie zaczął się przy niej kręcić nasz domowy majsterkowicz. I cóż? Zanim Marcin wrócił, komódka została skręcona przy minimalnej mojej pomocy (tzn. przytrzymywałam tam, gdzie ręce był za krótkie). Krzysiowi pomagała siostra - w zasadzie obie siostry, aczkolwiek ta starsza nieco bardziej realnie - przykręcając śruby. Zdjęcia liche okrutnie, ale sytuacja warta upamiętnienia:

Z innej kategorii - rewitalizacja pudełka po czekoladkach - bardzo praktycznego przedmiotu, jak się okazało. A jak zajmującego!

Oraz pomysł na podrasowanie zwykłego samolotu z papieru: ileż szybiej lata z napędem z gumki recepturki! Uwaga tylko jedna: trzeba wzmocnić miejsce z dziurką taśmą klejącą by się nie porwało.

a nasza lawenda po mrozach powoli bardzo dochodzi do siebie - widzicie te zielone końcówki na dole krzaczka? Zamówiłam w tym roku nowe odmiany: różową i białą i czekam aż przyjdą...

Folk bag i zestaw naturalisty

...nie mylić z naturystą. Chociaż, przy tej aurze weekendu majowego naturyzm jest groźny - zwłaszcza na południu kraju...

Torbę skończyłam wypróbowując nowy krój - rysowany od ręki. Ciekawe, jak się czuje eks zasłona noszona na ramieniu :). Materiał mnie urzekł - ten dolny, dlatego pokazuję jak wygląda z bliska. Górna część to najbardziej siermiężny len, jaki posiadam w swojej kolekcji. W środku kieszonki, zapinana na zamek.

Przywiozłyśmy sobie dzisiaj z Anielką z lasu zestaw naturalisty. Inspiracją jest dla nas, między innymi książka z koszyka - rewelacyjna, żałuję tylko, że nie moja i że nie ma jej w księgarni.

Oto, jak zbieraczka wykorzystała zdobyty materiał:

a oto nasz zestawik :)

Literacko - nadal północnie :)

Ulf Stark jest kolejnym naszym odkryciem - ksiażki kupiłam impusywnie, szukając pocieszajki dla odwiedzających dentystę dzieci (tak, niedługo przed wypadkiem zębowym Krzysia zaliczaliśmy grupowe leczenie dziur). Dla dwojga dzieci - dwie książki.

Anielkowa - o mamie - zmusza dorosłego czytelnika do refleksji. Generalnie chodzi o to, że pewnien chłopiec zaczyna się bawić w indianina. Dokonuje wstępnej metamorfozy malując się i przebierając.

Przestraszywszy po drodze babcię, udaje się do mamy, do kuchni. I uwalnia ją - jako indiankę - z niewoli białych twarzy (czyli odrywa ją od smażenia kotletów). Razem spędzają dzień - całkiem innaczej niż zwykle. A mama przechodzi metamorfozę. Od takiej:


do takiej:

To dla tej naszej tefleksji :)

Druga książka celuje w zdaniach typu: "Do wszechświata jest daleko - szczególnie jeśli ma się krótkie nogi". Tutaj mnie urzekły ilustracje - są nieco mroczne kolorystycznie, ale akcja się dzieje w nocy.

Jest jeszcze trzecia pozycja tego autora, w księgarniach internetowych można sobie o niej poczytać. Naprawdę, bardzo dobrze się je czyta. Niemal tak, jak Pettsona i Findusa :))))

tym razem - literacko

Mam - między innymi - hopla czytelniczego. W zasadzie czytam wszędzie tam, gdzie robię na drutach (jeżeli jednocześnie nie oglądam telewizji - chociaż czasami i tak się zdarza :))) - nie rozmawiam z kimś lub nie jestem zajęta czymś innym. W literaturze mam też swoją małą półkę ( w głowie :)), na której mieści się dział: literatura skandynawska. Uwielbiam. Nie wiem, na czym to polega, ale nie przeczytałam jeszcze książki pochodzącej z północy, która by mi się nie podobała. Począwszy od "Dzieci z Bullerbyn" po mroczne kryminały Jo Nesbo. Aktualnie przerabiamy z dziećmi Astrid Lindgren i sama się zaśmiewałam z przygód Emila. Ten klimat, humor graniczący z absurdem... Podobne w klimacie, aczkolwiek bardziej nierzeczywiste, są, odkryte ostatnio, perypetie Pettsona i Findusa. Najpierw kupiłam przypadkiem płytę z absolutnie genialnym Jerzym Stuhrem jako lektorem, natomiast w ubiegłym tygodniu znalazłam z bibliotece kolejne książeczki z przygodami ekscentrycznego staruszka i jego gadającego kota. Książki ilustrował sam autor, u dołu próbka jego twórczości - na zachętę :)

Opowiadania uwielbiają zarówno 8 latek - Krzyś, jak i 5 letnia Anielka. A i ja sama mogę słuchać płyt w samochodzie niemal w nieskończoność, jak sobie zażyczą. Polecam, naprawdę warto.

A, autorem jest Sven Nordqvist :)

Poza tym - eeech, kupiłam kolejne 3 kolory wełny estońskiej i czekam na przesyłkę... :)

butelkowe zabawy

Proszę, oto, do czego można wykorzystać zwykłą plastikową butelkę. Woda kosztuje niewiele, jest zdrowa, a przy tym, ile może dać radości! O ile zakup prawdziwych zabawek do piaskowncy wiąże się u mnie z lekkim zgryzem, bo, po pierwsze, nieco kosztują, po drugie, psują się w obliczu tych kosztów, dość szybko, po trzecie, zabawa nimi zazwyczaj trwa dość krótko - o tyle wzbogacanie zapasów zabawkowych przez dodanie do nich tak banalnych rzeczy jak butelki, pudełka po jogurtach etc wydaje mi się dość rozsądne. W naszym przypadku, przynajmniej. Dzisiaj Anielka bawiła się z koleżankami budując dom dla wróżek, używając do tego piachu, kory, sznurka, kawałka skaju, chusteczki papierowej, gałęzi, szyszek i cekinów znalezionych pod kościołem po jakimś ślubie.

A Wigi wystarczył skromniejszy asortyment :)

Jako, że Jadzik malutki jest, sam na dworzu nie zostanie. W obliczu tego usadowiłam się przy niej na podeście z desek (pod letni basen), a czas umilałam sobie lekturą oraz tym: :)))

taaaak, nowa chusta powstaje, wg nowego wzoru...

tajemnice barw

Wykonałyśmy z Anielką wykonać małe doświadczenie. Celem jego miało być sprawdzenie, jak powstają niektóre barwy.

Krokiem pierwszym było wycięcie kółek w wodochłonnym papierze (mogą być filtry do kawy, my wykorzystałyśmy staroświecką bibułę do suszenia atramentu z pióra). Kółka zostały odrysowane z kubeczków i wycięte.

Potem na dwóch kółeczkach (moja wpadka, nie sprawdziłam, czy mamy flamastry na chodzie i się okazało, że tylko dwa kolory z 32 nam się ostały) namalowała duże kropki. Potem kółeczka ułożyła na filiżance (pojedynczo)

i rozpoczął się żmudny proces nanoszenia wody na bibułę, palcem, po kropelce, by się nie rozmyła zbyt gwałtownie. Chodziło o to, by tusze się rozpuściły i pokazały swoje wnętrze :)

z fioletu udało się nam wyekstrahować róż

za to większą radość wzbudził fakt pokazania się żółtego koloru na obrzeżach zieleni. Mignął też nam niebieski, ale na zdjęcie był zbyt nieuchwytny.