sobota, 22 stycznia 2011

pierwsze przędzenie

Kołowrotek posiadam w domu od długiego już czasu, wełnę - surówkę owczą jesienią jeszcze - oczyściłam i uprałam. Zastygłam z robotą dopiero na etapie gręplowania. Nie idzie mi ta robota, gręple mi przeszkadzają i raczej plączą runo niż je rozczesują - od razu dodam, że zakładam, że to
JA im bardziej przeszkadzam niż one mnie :) W każdym razie - po przepraniu ostatnim wełny (jeszzce mi się tłusto kleiła) nic już nie stało na przeszkodzie by zasiąść do kołowrotka. Tym bardziej, że - jak się dowiedziałam, za poprawne politycznie uznaje się również przędzenie bez gręplowania, jeśli wełna jest dość luźna. Więc moją uznałam samozwańczo za luźną.
W piątek pogłębiłam moje relacje z kołowrotkiem.
I pokochałam go.
Już wiem, jak go trzeba zakręcić, żeby nie spadł mi jeden ze sznurków napędowych (spadający notorycznie), potrafię nawet przez dłuższy czas kręcić w jedną stronę :))), wełna mi się w zasadzie nie rwie. I ten dźwięk... o matko, trzeszczenie kołowrotka jest kojące jak mruczenie kota. Jeśli ktoś lubi - ja lubię. Mój jest stary i trzeszczy cudownie.
Machina w każdym razie spełniła moje oczekiwania. Natomiast produkt, jaki powstał przy naszym udziale...
mam kłębuszek wełny. Z wielkiego kosza wełny powstała kulka przypominająca piłkę do tenisa. Nić wyszła mi... hmmmm.... artystyczna (podobno prządki najpierw marzą o tym, by prząść jak najcieńszą nić, a potem, gdy już tę umiejętnośćposiądą marzą, by udało im się wysnuć spod palców coś takiego, jak było na początku - ten ARTYSTYCZNY NIEŁAD :))) No więc moja spełniała w 100 % warunki. Miejscami można by nią było przyszyć skrzydła biedronce, by bez ostrzeżenia nagle zmieniać się w puchate bąble na nici którą, gdyby jej pozbawić środka, możnaby puszczać gaz z Rosji. Ale mnie się podoba - jestem nią zachwycona, tym bardziej im dosadniej przypominam sobie syf, jakim przedtem była :)


skręt nici to już całkiem inna sprawa - tutaj również pojawia się pewna rozbieżność - miejscami wychodził mi nieco większy od zamierzonego, co ilustrują dwa poniższe zdjęcia :)





8 komentarzy:

  1. jak byłam mała robiłam to z babcią.Teraz nic niestety z tego nie pamiętam.Za to pamiętam wory świeżego runa z owiec które stały u babci na ganku,całą robotę przy tym,zapach.Babcia przędła na takim ręcznym wrzecionie,nie miała kołowrotka,ale nic była idealna,równiutka.Potem to nawijałysmy na oparciu od krzesła:).babcia farbowała ,prała i zwijałyśmy w kłębki.Babci już ze mna nie ma:( ale wełny mam jeszcze sporo w kłębkach.Oszczędzam ja jak mogę;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Wprawa czyni mistrza... prządź i wprawiaj się;-)

    OdpowiedzUsuń
  3. gratuluję pierwszego kłębka
    i podziwiam niezmiernie - jak dla mnie mistrzostwo świata
    pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  4. no jak ja się cieszę!!!! :D

    OdpowiedzUsuń
  5. Podziwiam ;) Ale fajna sprawa ;)
    Pozdrawiam ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ta pamięta lepiej, czyja dłuższa nić...
    A co udziergasz z tej wełny?
    Wiesz, wygląda fajnie, ale chyba i tak ważniejsze samo przędzenie :)
    Prawie codziennie śpiewam "U prząśniczki siedzą", chciałabym kiedyś sama coś uprząść :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Serdecznie Ci gratuluję pierwszego kłębuszka :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Super, miło się ogląda takie zdjęcia:)

    OdpowiedzUsuń