O prostocie

Nasz dom od kilku dni jest upstrzony kupkami: książek, papierów, karteczek, dokumentów i innych papierowych szpargałów. Utrudniają one nieco funkcjonowanie wymagając lawirowania między nimi, przeglądania, przekładania na inne kupki: do antykwariatu, do oddania, do spalenia, do sortownika... A to dopiero pierwszy etap założonych przedsięwzięć; pozbycia się niepotrzebnych rzeczy. Z radością trafiłam w sieci na blog, (klik) który trafił dokładnie w moje - niezdefiniowane dotychczas - potrzeby. Takie drzemiące gdzieś w środku i odzywające się na dźwięk słowa: "prostota". Strasznie je zawsze lubiłam, kojarzyło mi się - nie wiem, dlaczego (a może wiem?) z wolnością.
W domu, który zamieszkuje tyle osób ilość rzeczy jest przeogromna. Tym bardziej, ze funkcjonowaliśmy wśród tych rzeczy na zasadzie "wszystko się może przydać". Drugi tłuczek do ziemniaków (chociaż i ten pierwszy jest używany od wielkiego dzwonu, ma trwałość mamuta i kosztuje kilka złotych) Zbiór czasopism z historii sztuki zajmujący na półce 2 metry długości (podobny zbiór czasopism mężowych) Pudełko dyskietek, chociaż nasz komputer nie ma stacji dysków. Prześwietlenia obejmujące ostatnie 10 lat. I tak dalej.
Wydawało mi się, że nie jestem typem zbieracza, co jakiś czas przeglądałam półki usuwając z nich rzeczy zbędne. ALe chyba nie do końca :) Zawsze czegoś mi było szkoda wyrzucić (chociaż uwielbiam wyrzucać) i tak znalazłam się w pewnym momencie w sytuacji, w której sprzątnięcie rzeczy daje efekt chwilowy a energia, jaką wkładam w utrzymanie w nich ładu jest spożytkowana kosztem tej, którą mogłabym poświęcić moim najbliższym.
Po co nam tyle rzeczy?
Przeraziła mnie Anielka, która zapytana, co chce pod choinkę powiedziała, że nie wie, co napisać w liście do Mikołaja, bo ona już wszystko ma. Wszystko. A gdzie dziecięce marzenia? Gdzie radość oczekiwania? Gdzie DŁUGOTRWAŁA radość z otrzymanego daru? A dodam, że nie obdarowujemy dzieci wielką ilością prezentów. Wzrasta ilość pierduł, ot takich za kilka złote kupowanych w ilościach hurtowych jako szybki podarunek. Pierduł, które nasycają chwilowo krótką radością, ale które sprawiają, że nowa zabawka nie jest tą wyjątkową, tylko staje się jedną z wielu. Radość zostaje po prostu rozmyta. W dodatku gdy nowa lalka zajmuje miejsce dwunaste w szeregu identycznych barbie... (dodam: nie znoszę Barbie :) )
Więc zaczęliśmy od przeglądu pokoju, w którym stoją książki, dokumenty etc. Z książkami mi zawsze było najtrudniej się rozstawać. Ale postanowiłam, że kurze będę wycierać tylko z tych, do których wracam ja sama, które chciałabym by przeczytały moje dzieci (ew. mąż :) i które mogą być pożyteczne. Bądź są bardzo pamiątkowe. Pojawiły się puste półki...
... a ja z coraz większą radością odpowiadam sobie przecząco na pytanie: czy będę bez nich mniej szczęśliwa?
Proszę mnie tylko nie pytać, czy dotrę do skrzyni z wełną. Albo do szafy z materiałami :))) Ale zasada jest taka: nie rozstajemy się z tym, na czym nam NAPRAWDĘ zależy. A włóczki mam zamiar przerobić. A z materiałów już powstaje kolejny patchwork - tym razem na prezent.

By zmienić temat na lżejszy pokażę co zrobiłam w czasie postświątecznym. Otóż powstały bransoletki kolejne:

Powstała też kolejna chusta z falbaną - tym razem z baby alpaca silk dropsa. Poszły ponad trzy motki na drutach 3,5

Tym wysypem mądrości kończę mój przydługi wpis, spać mi się chce upiornie, więc jakieś niedorzeczności mogłam popełnić w tekście. Ale ogólna myśl jest dokładnie taka, jak ją przedstawiłam. Przede mną czeluście szafek kuchennych, cała nasza garderoba, składziki, oraz inne drobiazgi poutykane pracowicie w różnych miejscach. Życzcie mi powodzenia bo cały ten galimatias przeglądam latając między nowo pojawiającymi się kupkami (kupkami przedmiotów, zaznaczam), kupkami Faustyny (oraz innymi przejawami jej aktywności) oraz resztą dzieci, gdy Marcin jest w pracy. :) Dobrej nocy...