Nie nadążam

Doby w dobie za mało mi. O dziwo, fizycznie nadal daję radę bez większych problemów - umyłam nawet okna w kuchnio - jadalni salonie (bywalcy wiedzą, ile ich jest :) ) i nie odczuwałam z tego powodu zbytniego dyskomfortu. Natomiast mój problem polega na tym, że północ zbyt szybko pojawia się na zegarze. A wtedy już rozsądek każe się położyć bo perspektywa powstania po szóstej rano każe jednak zachować pewien umiar w działalności.
Wiele rzeczy robię, skończyłam wczorajszej nocy MArjorie shawl z cudnej botany lace natomiast nie WYkończyłam go. Tzn. zblokowałam, owszem, ale powiewających nitek już nie zdołałam pochować. W związku z tym, robiąc dzisiaj pędem zdjęcia (gazpacho musiałam skończyć na obiad) poukrywałam nici pod chustą bądź za manekinem. Byc może czyjeś wprawne oko je dostrzeże.

Zafascynowana poczynaniami autorki tego bloga pierwszy raz w życiu zachwyciłam się haftem - umiejętności traktowanej przeze mnie dość mocno po macoszemu. A ponieważ mam u siebie morze lawendy wymagającej przerobienia (kolejna czynność pochłaniająca wiele, wiele godzin pracy, jako że krzaczków mam niemal sto) a w tym roku porzuconej nieco ze względu na mój brzuch, druty, dzieci, dom, szycie etc., przegapiłam czas przerobienia jej na wrzeciona. Część mi się udało, natomiast była to część mizerna. A roślina dała w tym roku czadu... I tutaj wracam do wspomnianego haftu - postanowiłam susz uzyskany z zioła pozamykać w woreczkach - tym razem nieco bardziej ozdobnych. I tak oto pierwszy raz zasiadłam z igłą do haftu w ręku... Wyszły mi na razie trzy sztuki, suszu mam jeszcze na kilkadziesiąt a może i ponad sto (jeszcze nie obrałam wszystkich kwiatów)