zatrzymane chwile

Jak wczoraj zapowiadałam, dorzucam kolejne zdjęcia z cyklu: zatrzymaj czas. Udał się nam dzień bardzo, zapewne to ostatnie podrygi zimy, więc postanowiliśmy wykorzystać je na całego.
A więc, korzystając, że róg naszej działki wypada w stawie:
łyżwy.
Krzyś, ponieważ dośc dawno nie jeźdxił, trochę śmigał:


a trochę - nie :)

Wigi korzystała ze ślizgawki, jak potrafiła:

Mamy widok na piękną gęstwę drzew za oknem. W ciepłe pory roku są one niedostępne z powodu chaszczy oraz wody, ale teraz - można eksplorować do woli :)

Odśnieżarka :)

czasem się człowiek zmęczy...

gdy dzieci szalały na lodzie, Marcin rozpalił ognisko. Rozczulił mnie widok Jadzi, która podeszła do niego, by popatrzeć z bliska na ogień przy tacie

większość zdjęć jest okropnie niewyraźna, ale to z powodu ruchliwości biegających, przewracających się i fikających obiektów :)

A potem był teatr lalek - jak będzie ktoś w Olsztynie to gorąco polecam, jest naprawdę rewelacyjny i staramy się jeździć raz na miesiąc. Sama mam przy tym wielką frajdę :)

A po teatrze był samochód z blokadą na kołach od straży miejskiej za złe parkowanie - wspólnie z sześcioma innymi samochodami ludzi, którzy byli na przedstawieniu. Ale to już całkiem inna historia...

Sobotnie obrazki

tak naprawdę to nie do końca sobotnie. Jest to pewien zbiór z ostatnich dni. Zdjęcia z dnia dzisiejszego wrzucę jutro - a będzie co, bo udałsię nam dzisiaj dzieńbardzo - łyżwy, ognisko a przed nami (tz. przede mną i starszymi dziećmi) wypad do teatru lalek. Sama na to czekam :)

Kto odczyta napis ułożony przez Krzysia? Sama byłam zaskoczona pomysłem. I wykonaniem :)

To na potwierdzenie, że tekst o baziach nie był ściemą :)

Ogród przedwiosenny w pokoju dzieci - jest tam i słonecznik i rzeżucha i pomidory... Wesoły akcent stanowi tutaj widok za oknem :)

No i na koniec - skończony w dzierganiu - ale jeszcze w trakcie blokowania - wariacja na temat tiny tea leaves cardi - wariacja, bo dwa razy obejrzałam sweter i zrobiłam go na oko - nie pokażę go całego bo blokuje się dopiero i guziki - te ze zdjęcia - ma nieprzyszyte. Włóczka to moje szczęście - zdobyczna ze sklepu drugorękiego - wełna orchid fleck, którą dostałam w ilości ze 12 10 dekowych motków. atarczyło akurat na większy nieco sweter dla Anielki. I jeszcze zostało na czapkę :)

W zbliżeniach pokazuję te kolorowe kawałeczki ukryte w oficjalnie niebieskiej włóczce

poranek

zagrypiona coś jestem w związku z czym od wtorku nie chodzę do pracy :)
Dzisiaj wyekspediowawszy mężczyzn domowych do placówek pozostałyśmy z dziewczynkami w domu. Poranek zaczął się od zajęć gospodarskich.
Jadzik zajął się liczeniem wydatków :)

Aniekla zajęła się drobieniem chleba dla ptaków do miski, którą później opróżnimy do karmnika

a na stole - tak, tak, moi Państwo, stoją najprawdziwsze bazie - przy minus 22 stopniach za oknem :)))

Czasem podkarmiała się, zamiast ptaków - Jadzia

a przy okazji prezentuję skończoną w ubiegłym tygodniu sukienkę Jadziową zrobioną z motka bawełny za całe trzy złote nabytą w sklepie, w którym nabywa się rzeczy raczej lekkie

bawełna jest melanżem różu i fioletu, wzoru nie podam, bo go nie ma :)

a w garze perkoce bób na zupę. Słońce za oknem, kominek rozsiewa ciepło, pies się wygrzewa z kotem w jasnej plamie na podłodze, sikorki i sójki czekają cierpliwie przy karmniku... to jest jeden z tych poranków, które chciałoby się zatrzymać na zawsze...

shalom - wariacje

Witam Was tak na szybko - porannie, jeszcze przed wyjazdem do pracy. Oto moja wariacje na temat shalom cardigan - który aktualnie jest moim ulubionym szkieletem dokonań druciarskich :) Pokochałam dzierganie od góry całym sercem - chyba ostatnio nawet bardziej niż szale, co jeszcze niedawno wydawało mi się niemożliwe...

Kamizelka powstała z jednego kłębka włóczki. Nieokreślonej, bo pochodzącej z moich zapasów z czasów, kiedy jeszcze interesował mnie tylko kolor i grubość a nie skład. Gruby, zielony melanż, wyglądający na mieszankę wełny z akrylem. Kamizelka nieco gryzie ale nie na tyle by przeszkadzać dzieciom nosić ją na ubrania. Bardzo mi się podoba w zestaieniach z sutą spódnicą - tak staroświecko - historyk we mnie jest uszczęśliwiony :))).

Nie jest to typowy shalom, karczek ozdobiłam najprostszym ażurem w trzech rzędach przerywanych oczkami prawymi - stąd te wypukłości. Tradycyjnie robiłam na oko dobierając oczka tak jak mi pasowało.

nieco szczegółów w zbliżeniach

... jak widać, kamizelka nie ma jakiegoś określonego rozzmiaru - półtoraroczniak też dobrze w niej wygląda :)))

Dodam - ranek nas obudział dwudziestoma stopniami za oknem - ujemnymi - dodawać nie muszę...

I jeszcze zdradzę: gryzę paluchy w ekscytacji - czekam na dostawę z e-dziewiarki - będzie sweter dla Krzysia (jako pierwszy), dwa melanżowe dla dziewczynek oraz żółcienie - jeszcze nie wiem na co, ale przepiękne... echh... :) No i dodatkowe druty. Zaszalałam :)))))))

stare z nowym czyli jak czerpać z warmińskiej tradycji

Wczorajszy wieczór spędziłam nad maszyną - zostałam szczęśliwą posiadaczką nowego, dużego stołu do szycia (from IKEA). Krzyś z Anielką spędzili noc (pierwszy raz) u znajomych dzieci, Wigi poszła grzecznie spać o 19, czyli mieliśmy caaaały wieczór dla siebie (czyli ja - dla maszyny :)))

Podjęłam w końcu dawne już zamierzenie próby przeniesienia jednego ze wzorów z warmińskich czepców ludowych na rzecz bardziej nam współczesną. Stare jest piękne, ale niekoniecznie każdy chce je nosić w tradycyjnej formie. Powstało więc to - co poniżej - na razie to dopiero początek pracy, nadłubałam się wczoraj nad maszyną niezbyt lubiącą szyć gruby wełniany filc. Potem, haftując wełną łodygi uszczerbiłam sobie palce przebijając się przez camelę. Ale - jakoś się udało. Wynik wyszedł - jak na moje oko - całkiem nieźle. Obym tylko tego dalej nie skaszaniła.

Wzór jest, oczywiście uproszczony. Wybrałam pewne elementy, by się nie przepracować. Wzorniki warmińskie możecie sobie pooglądać u Mim. Warmia, mimo, że niezbyt zasobna i niezbyt znana z folkloru posiada bardzo ciekawą spuściznę. Szkoda tylko, że w świadomości naszej tak bardzo wymieszaną z Mazurską...

Sukienka na Boże Ciało

Uszyłam wczoraj dół do sukienki do sypania kwiatków na procesji Bożego Ciała. Spódnica doszyta do dzianinowej góry powstała ze starego prześcieradła i firanki... :)))

Lecę - dziewczyny ze spaceru wróciły :)

Klopsiki i inne zjawiska...

Wykarmienie rodzony niejednoosobowej bywa wyzwaniem. Już trafienie w gusta każdego z członków wydaje się być podobne do szalonej gry z bingo, w której nigdy nie wiesz, czy numer, który był wyczytwany jest aby na pewno tym, którym się okaże na końcu rozgrywki. Krzyś dzisiaj lubi pomidorową, jutro gryzie go ona w zęby. Anielka dzisiaj uwielbia kurczaka, tydzień później okazuje się to kolosalną zmyłą, bo ona PRZECIEŻ ZAWSZE go nie znosiła...

Zrobiłam wymarzone przez Krzysia spaghetti z pulpecikami (takimi, których średnica nie przekraczała 2 cm). Anielka odmówiła zdedzenia pulpecików, pochłonęła makaron. Krzyś zjadł i makaron i mięso, z obrzydzeniem jedynie ekstrahując całość z sosu. Jadzia pochłonęła kotlety swoje, pozostawione Anielki i wyżebrała jeszcze kilka sztuk od Marcina. Z makaronu zainteresowało ją kilka nitek zaledwie. Dodam, że jest to jeden z niewielu posiłków spożytych przez wszystkich, zazwyczaj okazuje się, że przynajmniej jedno z dzieci nie lubi całej potrawy i w związku z tym jej nie tknie. Krzyś pierogów, Anielka kotletów, cała trójka ulubionej Marcinowej grochówki...

Jadzik pulpety pochłaniał baaardzo apetycznie:)

Zamiast pisać wczoraj sprawozdanie do pracy udziergałam górkę do sukienki na Boże Ciało dla Anielki. Zdjęcia sa takie sobie, bo mróz mnie wykurzył z podwórka. Rzecz jest mlecznobiała, koraliki błyszczą, więc córka na razie zachwycona :)

A propos dziergania, dodam jeszcze, że torbę druciarską targam ze sobą na wszystkie zajęcia dzieci - i od tej pory uwielbiam na nie jeździć i wcale się nie nudzę :) (dodatkowo mam ze sobą książki :)

Do zdobycia u Pimposhki - zdjęć niet, bo się nie da :(((

Choroba, nie mogę wklejać zdjęć na pasku bocznym. Ani - jak się okazuje właśnie - z internetu przerzucić na post mój własny. I jak mam zawiadomić, że zapisałam się na Candy u Pimposhki???!!!
Bloggerze, daj żyć...

shalom mini i wichura

Wichura wyrwała nam bramę. Tzn. wyrwałą mechanizm otwierający, umocowany na wielgachnych śrubach. Dzisiaj jest jeden z tych dni, w które człowiekowi trudno jest utrzymać pozycję pionową a torby same uciekają z rąk. A my popołudniem - do miast na Warmię. Z drutami, na których ym razem mam Jadziową sukienkę. Chyba muszę w końcu udziergać jakiś sweter dla Krzysia, pomysł już mam - pasiasty raglan robiony - a jakże - od góry.

Na razie skończyłam shalom mini - dla Anielki, jak się okazało :)