dom dla włóczek :)

Zbiegło się naraz kilka okoliczności. Pierwszą i decydującą była moja namiętność do staroci - niekoniecznie wiekowych, ale za to z duszą. Drugą - bezdomność moich wełnianych zapasów wegetujących w potężnym kartonie i kilku plastikowych pojemnikach. Trzecią - równie decydującą co pierwsza, ale z innej strony - konieczność przygotowania się do zwolnienia pokoju zaadoptowanego na moje rękodzielnicze skarby i oddania tegoż pokoju ostatecznemu właścicielowi - Krzysiowi. Kufry i skrzynie oglądałam na Allegro z co najmniej takim zapałem jak wełny w sklepach wszelakich (wielbicielki drutów wiedzą, jakim :))) Ograniczenie stanowiły finanse. Wszystkie piękne kufry kosztowały zbyt wiele. Serce mnie bolało widząc, jak ciągle trafiały do kogoś innego. Aż wreszcie, po wielu miesiącach udało mi się upolować TO:

Stanął na razie tymczasowo na naszej niewykończonej jeszcze w całości górze, na miejsce docelowe trafi, gdy nasze dzieci dorosną do wieku, w którym zniknie możliwość wlezienia po kufrze i przeskoczenia przez barierkę schodów :)
Okolica, jak widać, malownicza bardzo, w tle odmalowywane łóżko Krzysia (dzieci nadal sypiają na materacach na podłodze). Drzwi do pralni bez framug. Ale to nic, najważniejszy jest tutaj pierwszy plan.
A wełny i tak się całkiem wszystkie nie zmieściły... :)
Pozdrawiam z domu posiadającego swój własny stary kufer. I rotawirusa od wczoraj - również własnego oswajanego wstępnie przez Krzysia...