mamo, to moja najulubieńsza chusta!!! czyli jak wychodowałam papuzią księżniczką :)

Wspominalam jakis czas temu o tym, jak to farbowalam welnę - merynosa nabytego dosć już dawno temu w celu udziergania Jadwisi - wówczas swieżo narodzonej - pieluch jednorazowych. Pomysl się rozjechal w codziennosci - bynajmniej nie szarej i nudnej - welna pozostala. Dojrzalam do ufarbowania jej na kilka kolorów. Ufarbowalam, zaczęlam robić Anielce chustę, zrobilam kilkadziesiąt rzędów i nie wytrzymalam. Tak mi się nie podobaly otrzymane kolory, że odlożylam robótkę na pólkę. Na kilka tygodni, jak się okazalo. Anielka pamiętala o obiecanym dodatku i co jakis czas widząc mnie z drutami pytala, jak tam jej chusta. W końcu przemoglam się, dkończylam dzielo, dorobilam frędzle i dosć zrezygnowana pokazalam nosicielce. Uslyszalam to, co napisalam w temacie. Chusta jest najpiękniejsza na swiecie, nosić ją będzie. Cóz mialam rzec? Że róż mial być mniej majtkowy...? Że planowalam, że kolory się rozlożą jakos sensowniej, ale mi umiejętnosci przewidywania zabraklo...? Popatrzylam na dzielo swe oczami malej dziewczynki. I orzeklam, że jest piękne. I że królewny czasami z różowych cukorwych pianek stają się barwnymi papugami i to wcale ich królewskosci nie psuje image'u.






Anielka pozowala nadzwyczaj ochoczo, im dlużej, tym bardziej kreatywnie :)




No i teraz muszę dorobić chustę dla Wisi - w ogóle stwierdzilam, że chusty - te male - nosi się dzieciom o wiele lepiej niż szaliki - empirycznie stwierdzilam.